Ένα από τα κύρια ζητήματα που απασχολούν τους αγωνιζόμενους στον Ελλαδικό χώρο, κυρίως από την περίοδο που ακολούθησε την είσοδο της ελληνικής οικονομίας στους διεθνής μηχανισμούς δανειοδότησης και την − ανεξαρτήτως πολιτικής διαχείρισης − τροχιά μνημονίων που έχει εισέλθει το κράτος, είναι η συλλογική απάντηση των από τα κάτω στην ολομέτωπη επίθεση κράτους και αφεντικών.
Ένας από τους πυλώνες της επίθεσης των κυρίαρχων, στην προσπάθεια μετασχηματισμού συνολικά της κοινωνίας για την ολοκληρωτική καθυπόταξης της και τον πλήρη έλεγχο της, είναι η σε κάθε επίπεδο αλλαγή της σχέσης μεταξύ εργαζόμενων-αφεντικών, δηλαδή της σχέσης και της φύσης της μισθωτής εργασίας, με τελικό στόχο την μεγαλύτερη αρπαγή πλούτου από εμάς που τον παράγουμε και την συσσώρευση του σε ολοένα και λιγότερα − κατά βάση μονοπωλιακά − χέρια.
Το χρονικό σημείο που βρισκόμαστε σήμερα μπορεί να φαίνεται και να είναι βάρβαρο, με βάση όλες τις εργασιακές αλλαγές που συντελούνται, όμως στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο από κλιμάκωση της επίθεσης των αφεντικών απέναντι στην εργατική τάξη. Η κλιμάκωση αυτή που βιώνουμε σήμερα δεν είναι προϊόν απλά και μόνο της μνημονιακής περιόδου, στην οποία έχει επισήμως εδώ και μερικά χρόνια μπει το κράτος. Η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων επιχειρείται μεθοδευμένα και σταθερά εδώ και δεκαετίες, από την προ μνημονίου εποχή, όταν το κράτος ήταν σε πορεία μεταρρυθμίσεων, και με βάση την ρητορική των εκάστοτε διαχειριστών του.
“Μεταρρυθμίσεις” που κυρίως με ταξική αντίσταση και πλατιά πάλη ακυρώθηκαν ή στρογγυλεύτηκαν, όπως την εποχή διακυβέρνησης ΝΔ-Μητσοτάκη και στην συνέχεια κατά την περίοδο διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-Σημίτη∙ η κάθε μία με τον δικό της τρόπο ως προς την επιβολή, αλλά κατ’ ουσίαν με ίδια στόχευση, την εργατική τάξη. Τα ταξικά συμφέροντα δεν θίχτηκαν με την εφαρμογή των μνημονίων, αλλά οι ταξικές κατακτήσεις αιώνων παλεύεται εδώ και χρόνια να παρθούν πίσω και οι εργασιακές σχέσεις να αλλάξουν. Οπότε μια αποπροσαναλοτιστική και θολή “αντιμνημονιακή” κατεύθυνση του αγώνα δεν αρκεί για να πάρουμε πίσω όλα όσα μας κλέβουν από τον πλούτο που παράγουμε, πολλώ δε μάλλον δεν μπορεί να είναι κυρίαρχο πρόταγμα αγώνα και μια καλή συνειδητή αρχή για να καταφέρουμε να πάρουμε πίσω όλα όσα μας ανήκουν και να προχωρήσουμε στην κοινωνική αναδιανομή τους.
Βασικός βραχίονας χειραγώγησης και κατευνασμού της εργατικής τάξης που έπαιξε πολλαπλούς ρόλους στην κατεύθυνση της ταξικής ειρήνης ήταν και είναι οι συνδικαλιστικές ελίτ. Κομματικά όργανα που μέσα από γραφειοκρατικούς μηχανισμούς έχουν διαμορφώσει μια συνθήκη απαξίωσης συλλήβδην του συνδικαλισμού παραμορφώνοντας τα προτάγματα του ταξικού αγώνα, απονεκρώνοντας τα συνδικάτα, οδηγώντας τους εργαζόμενους στην παραίτηση, στην ηττοπάθεια και εν τέλει στην απουσία τους από κάθε τι που αφορά τις συνθήκες μέσα στις οποίες εργάζονται.
Η σχέση καταπιεστή-καταπιεζόμενου θα πρέπει να μπει στην συζήτηση μεταξύ συναδέλφων και η καλλιέργεια ταξικής συνείδησης από την μεριά των ριζοσπαστικότερων και συνειδητά αγωνιζόμενων κοινωνικών κομματιών πρέπει να είναι ένα από τα πρώτα στοιχήματα που θα κερδηθούν ώστε να μπορέσουμε να επανεκκινήσουμε τους ταξικούς αγώνες.
Το πεδίο στο οποίο καλούμαστε να παρέμβουμε είναι σίγουρα δύσκολο και προβληματικό όχι μόνο λόγω της αποθράσυνσης των αφεντικών και τον πόλεμο που θα δεχθούμε από “ειδικούς” του συνδικαλισμού και πάτρωνες των εργατικών αγώνων, αλλά και λόγο των αποτελεσμάτων που έχουν επιφέρει και οι δύο μαζί στην κουλτούρα και την ψυχολογία του απλού εργαζόμενου. Για αυτό και η συνειδητή μας επιλογή να εμπλακούμε στο εργασιακό πεδίο χρειάζεται επιμονή, υπομονή, αυτοδιάθεση και συνεχή ενασχόληση με τα εργασιακά θέματα. Να μπορέσουμε να χαράξουμε τακτικούς σχεδιασμούς και να στοχεύουμε ψηλά μαθαίνοντας από τα λάθη μας, συζητώντας μεταξύ μας, προωθώντας και εδαφικοποιώντας τα προτάγματα της αντίστασης, της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης -μεταξύ άλλων- και στο εργασιακό πεδίο.
Η πρόταση για την δημιουργία «Συμβουλίου Αγωνιζόμενων Εργατών/τριων» αφορά κάθε εργαζόμενο/η ή άνεργο/η στον ιδιωτικό ή δημόσιο τομέα − ανεξαρτήτως κλάδου − που ζει και δραστηριοποιείται στην Πάτρα. Το ΣΑΕ με βάση αυτή την πρωτοβουλία επιδιώκει να αποτελέσει έναν πόλο ταξικής πάλης στην πόλη της Πάτρας και επιχειρεί να συσπειρώσει αγωνιζόμενους που έχουμε βρεθεί μαζί στο παρελθόν σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Αδιαπραγμάτευτος στη λειτουργία του θα είναι ο οριζόντιος, αντι-ιεραρχικός και εξωθεσμικός του χαρακτήρας. Θα έχει μορφή και δομή “άτυπου σωματείου βάσης”, και αυτό γιατί δεν θέλει να αποτελέσει μια συνέλευση μονοθεματικού και πρόσκαιρου χαρακτήρα αλλά να δημιουργηθούν οι σταθερές σχέσεις συναδελφικότητας μεταξύ των μελών του με βάση συνδιαμορφωμένους κανόνες που όλοι από κοινού θα αποδεχόμαστε αφήνοντας στην άκρη μικροπολιτικά, εγωιστικά ή παραγοντίστικα φαινόμενα που δεν αποκλείεται να βρούμε μπροστά μας.
Πέρα από τη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης και συνδικαλιστικής κουλτούρας των από τα κάτω, το ΣΑΕ θα πρέπει να σταθεί δίπλα σε συναδέλφους που αντιμετωπίζουν πρόβλημα στον χώρο δουλειάς τους, να σταθεί αλληλέγγυο σε εργατικούς αγώνες που ήδη εξελίσσονται, να αναδείξει τα εργασιακά μας δικαιώματα παρεμβαίνοντας στους χώρους δουλειάς, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μαζικοποίησής του ώστε να προκύψει δυνατότητα να δημιουργηθούν στο μέλλον νέα συμβούλια ανά κλάδο (έτσι ώστε η πίεση στα κλαδικά σωματεία μέσω του αντιπαραθετικού μας λόγου ως προς αυτά να είναι ακόλουθη με τα προτάγματά μας και πειστικη στους εργαζόμενους), να φτιάξει επιχειρησιακά σωματεία, όπου αυτό είναι δυνατόν, και τέλος να συνδεθεί με άλλους αγώνες στην Πάτρα και πανελλαδικά εκφράζοντας την αλληλεγγύη του μέσα από μια ταξική διάσταση στην κατεύθυνση του συνεχούς αγώνα για μια κοινωνία χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο∙ για μια κοινωνία που τις ζωές μας θα ορίζουμε εμείς οι ίδιοι.
Στις συναντήσεις για τη δημιουργία του ΣΑΕ θα μπορέσουμε να ανταλλάξουμε σκεπτικά και να καταγράψουμε συλλογικά τους όρους δημιουργίας του και την τελική μορφή του∙ ακόμα, θα υπάρξει και θα τοποθετηθεί πιο σαφές πλαίσιο πέρα από αυτό το κείμενο καλέσματος.
Το παρών κείμενο δεν είναι προς δημοσίευση, η διακίνηση του χέρι με χέρι είναι επιθυμητή.
-Η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
-ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΗΣ ΛΑΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΑΝΩ ΠΟΛΗΣ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 13 ΦΛΕΒΑΡΗ 17.00μμ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ¨ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ/ΤΡΙΩΝ¨