ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ‘’ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ’’ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα κατά την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, οι τραυματισμοί και οι θάνατοι εργαζομένων την ώρα της δουλειάς τους έχουν πληθύνει. Τα λεγόμενα «εργατικά ατυχήματα» δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά μορφές ανομολόγητης βίας που ασκεί καθημερινά το κεφάλαιο πάνω σε όλους τους εργαζόμενους, προκειμένου να αναπαραχθεί και να συσσωρευτεί.

Η καπιταλιστική κρίση εξάλλου μπορεί να αντιμετωπιστεί από το κεφάλαιο μόνο με τη ριζική απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και με την επαναρρύθμισή τους, έτσι ώστε η εργατική δύναμη να γίνει πιο φθηνή για τ’ αφεντικά. Οι απολύσεις, το κόψιμο μισθών και συντάξεων, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η επισφάλεια και η μαύρη εργασία πάνε χέρι-χέρι με την εντατικοποίηση της δουλειάς, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τη μη τήρηση των απαιτούμενων μέτρων για την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων, τα εξοντωτικά ωράρια, την έλλειψη προσωπικού αλλά και τη μίσθωση προσωπικού με εργολαβίες. Μόνο με την –ολοένα και μεγαλύτερη- υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης αλλά και με την υπερεργασία μας οι επιχειρήσεις των αφεντικών μπορούν να είναι ανταγωνιστικές στην καπιταλιστική αγορά.

   Eίναι λοιπόν ξεκάθαρο πως οι τραυματισμοί (λιγότερο ή περισσότερο σοβαροί) εργατών ή ακόμα χειρότερα η απώλεια της ζωής για κάποιους απ’ αυτούς εν ώρα εργασίας δεν συνιστούν εργατικά ατυχήματα. Αντιθέτως, αποτελούν εγκλήματα των αφεντικών, όσο κι αν προσπαθεί η εκάστοτε εργοδοσία αλλά και το κράτος να αποκρύψουν τις ευθύνες τους.

   Η εντατικοποίηση της δουλειάς καθώς επίσης και οι μειωμένοι έλεγχοι ασφαλείας -συνέπεια της επιδίωξης των αφεντικών για φθηνή εργασία- οδήγησαν στο σοβαρό τραυματισμό 28χρόνου εργαζόμενου στο θώρακα και στο δεξί χέρι το μεσημέρι της Πέμπτης 2 Ιούνη στο εργοστάσιο της “Αθηναϊκής Ζυθοποιίας” στη ΒΙ.ΠΕ. Πατρών. Ο εργαζόμενος τραυματίστηκε μετά από πτώση αντικειμένου με αποτέλεσμα να έχει χάσει το δεξί του χέρι και να νοσηλεύεται σε σοβαρή κατάσταση.
Αντιστοίχως, στην Κρήτη μόνο τους τελευταίους 7 μήνες έχουν σημειωθεί τέσσερις περιπτώσεις σοβαρών τραυματισμών εργατών κατά τη διάρκεια της εργασίας τους. Αναφέρουμε ενδεικτικά τον τραυματισμό οικοδόμου σε υπό ανέγερση επαγγελματικό χώρο στο Ηράκλειο με αποτέλεσμα τον τραυματισμό οικοδόμου έπειτα από πτώση με τραύματα στο θώρακα και στο πόδι. Επίσης, τον τραυματισμό υπαλλήλου της υπηρεσίας καθαριότητας που τραυματίστηκε σοβαρά πέφτοντας από το απορριματοφόρο έξω από την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Εκτός αυτών, το Δεκέμβρη του 2015 τραυματίστηκε εργαζόμενος στο ταριχευτήριο της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών εξαναγκασμένος να χρησιμοποιεί ένα ακατάλληλο σύστημα ψεκασμού που χρησιμοποιείται σε αγροτικές εργασίες για να διοχετεύει τη φαινόλη στα πτώματα.

Τέλος, πρέπει να αναφέρουμε το θάνατο εργάτη εν ώρα εργασίας σε λατομείο στη Δράμα αλλά και το θάνατο 48χρονου οικοδόμου στο Ζεφύρι Αττικής το Φεβρουάριο, όταν χτυπήθηκε από ρεύμα υψηλής τάσης κι έπεσε από τη σκαλωσιά. Ο συγκεκριμένος εργάτης δούλευε για την εταιρεία ΕΡΕΚΤΑ, υπεργολάβος μεταλλικών κατασκευών για λογαριασμό της ΑΚΤΩΡ στο σταθμό του προαστιακού στο Ζεφύρι.

  Η λίστα με τους τραυματισμούς αλλά και τους θανάτους εργαζομένων εν ώρα εργασίας είναι ατελείωτη. Στον ανθρωποφάγο καπιταλισμό η σωματική ακεραιότητα των εργατών και η ανθρώπινη ζωή είναι πολύ εύκολο να θυσιαστεί στο βωμό του κέρδους των αφεντικών.

Αυτό σημαίνει ότι οι θάνατοι και οι τραυματισμοί στην δουλειά δεν είναι «δυστυχήματα» και «ατυχήματα» αλλά εγκλήματα του καπιταλισμού. Πρόκειται για μια ταξική «γενοκτονία» που μόνο με ταξικούς όρους μπορεί να σταματήσει.

Πρέπει λοιπόν να γίνει αντιληπτό πως, ενώ για τον εργάτη ο μισθός είναι όρος ύπαρξης, για το αφεντικό είναι «κόστος». Ενώ για τον εργάτη η ασφάλεια στην δουλειά είναι ζήτημα σωματικής ακεραιότητας, ζωής και θανάτου, για το αφεντικό είναι κι αυτό «κόστος». Όσο βαθαίνει η κρίση του κεφαλαίου, τόσο οι σχέσεις εκμετάλλευσης θα εντείνονται, τόσο οι τραυματισμοί και οι θάνατοι εργαζομένων στα εργασιακά κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς θα πληθαίνουν.

Το κράτος από την άλλη, νομοθετεί προς όφελος των αφεντικών δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την απρόσκοπτη συνέχιση της αναπαραγωγής του κεφαλαίου και της κερδοφορίας του. Χαρακτηριστικές ως προς αυτό είναι δύο πρόσφατες αποφάσεις του Άρειου Πάγου, οι οποίες αναγνώρισαν συνυπαιτιότητα των εργαζομένων σε δύο περιπτώσεις, σε μια εκ των οποίων ο εργαζόμενος είχε σκοτωθεί εν ώρα εργασίας. Η εξέλιξη αυτή δεν μας ξαφνιάζει. Η νομοθεσία στον καπιταλισμό είναι αξιωματικά υπέρ της εργοδοσίας. Οποιαδήποτε φιλεργατική εξαίρεση είναι αποτέλεσμα σκληρότατης ταξικής πάλης και, συνεπώς, είναι συνεχώς υπό αίρεση.

   Απέναντι στην εκμετάλλευση της εργατικής μας δύναμης, απέναντι στις εκατόμβες σακατεμένων και νεκρών εργατών, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες ας αντιτάξουμε την ταξική μας αυτοοργάνωση σε σωματεία βάσης, τη συναδελφικότητα και την ταξική μας αλληλεγγύη καθώς και τη συλλογική αντίσταση μέσα κ έξω από τους χώρους δουλειάς.

ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ,

ΝΑ ΚΑΛΥΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ !

ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ‘’ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ’’ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΕΡΔΟΦΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ !

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ !

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΣΤΗ ΒΙ.ΠΕ ΠΑΤΡΩΝ

ΤΡΙΤΗ 14/6, 11 πμ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

 

Συνέλευση Αγωνιζόμενων Εργατών/Εργατριών Πάτρας

Ιούνης 2016

 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ/ΤΡΙΩΝ

«Το ζήτημα είναι», είπε η Αλίκη,
«αν έχετε το δικαίωμα να κάνετε τις λέξεις
να σημαίνουν τόσα διαφορετικά πράγματα».
«Το ζήτημα είναι», απάντησε ο Χάμπτυ Ντάμπτυ,
«ποιος θα είναι το αφεντικό, αυτό είναι όλο».
-Lewis Carroll-

Τα τελευταία 5 χρόνια και εν μέσω μιας αδιάκοπης σειράς δανειακών συμβάσεων και μνημονίων, η κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα επιχειρεί να διαλύσει ό, τι μέχρι τώρα θεωρούσαμε εργασιακά δικαιώματα και κεκτημένα, διαλύοντας τις ζωές των εργαζομένων, των ανέργων και γενικότερα των πληβείων αυτού του κόσμου. Η ραγδαία αύξηση της ανεργίας, η κατάργηση του οκτάωρου, των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, οι εξευτελιστικές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις με ταυτόχρονη αύξηση της φορολογίας κ ά. αποτελούν μόνο ένα μικρό δείγμα της αδυσώπητης επίθεσης που εξαπολύουν τα αφεντικά σε βάρος της εργατικής τάξης. Με πρόσχημα την οικονομική κρίση, μιας και η κλιμάκωση της επίθεσης που βιώνουμε σήμερα μεθοδεύεται σταθερά από τους εκάστοτε κρατικούς διαχειριστές την τελευταία 20ετία, οι εργασιακές σχέσεις αλλάζουν και μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας φτωχοποιείται βίαια, εξαθλιώνεται και αποκλείεται ακόμη και από τα βασικά αγαθά της σίτισης, της στέγασης, της παιδείας και της υγείας.

Τα τελευταία 2 χρόνια, ο Συριζα διεξάγοντας ένα εμπόριο ελπίδας βασισμένο σε αντιμνημονιακό λόγο και κίβδηλες εξαγγελίες αφομοίωσε και ενσωμάτωσε πλήθος ταξικών και κοινωνικών αγώνων του προηγούμενου διαστήματος. Με αυτόν τον τρόπο και προσπαθώντας να διαχειριστεί ένα ήδη χρεω-κοπημένο καπιταλιστικό σύστημα ανέλαβε την πολιτική εξουσία αποσπώντας τη συναίνεση μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Αλλά πολύ γρήγορα ο αντιμνημονιακός λόγος μετατράπηκε σε νέο 3ο μνημόνιο. Πια, οι αυταπάτες για έναν καλύτερο και πιο ανθρώπινο καπιταλισμό καταρρέουν και ή όποια “καινούρια” πολιτική διαχείριση ευθυγραμμίστηκε πλήρως με την “παλιά”, δηλαδή αυτήν της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και ατζέντας, οξύνοντας την άνευ προηγουμένου επίθεση εις βάρος της κοινωνίας.

Ένας από τους πυλώνες της επίθεσης των κυρίαρχων, στην προσπάθεια μετασχηματισμού συνολικά της κοινωνίας για την ολοκληρωτική καθυπόταξή της και τον πλήρη έλεγχό της, είναι η σε κάθε επίπεδο αλλαγή της σχέσης μεταξύ εργαζομένων-αφεντικών, δηλαδή της σχέσης και της φύσης της μισθωτής εργασίας.  Οι συντελούμενες αλλαγές στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων εκδηλώνονται σε 4 βασικούς άξονες του περιεχομένου της μισθωτής εργασίας: Στην υποβάθμιση του ρόλου της πλήρους και σταθερής απασχόλησης υπέρ των ευέλικτων μορφών εργασίας που συνεπάγονται περιορισμένες αμοιβές και δικαιώματα (π.χ. προγράμματα Voucher), στην αποδιάρθρωση του τρόπου διαμόρφωσης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και του τρόπου καθορισμού των αποδοχών, στην ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας με την αναπροσαρμογή του στις ανάγκες των επιχειρήσεων κ ά. και τέλος, στην άμβλυνση των όρων της προστασίας από απολύσεις.  Απόρροια των αλλαγών αυτών είναι η ραγδαία αύξηση της ανεργίας και η ολοένα και μεγαλύτερη αρπαγή πλούτου από εμάς που τον παράγουμε σε ολοένα και λιγότερα, κατά βάση μονοπωλιακά, χέρια.

Παράλληλα η ΓΣΕΕ, πλήρως απονομοποιημένη ιδεολογικά από όλους όσων τα συμφέροντα υποτίθεται πως εξυπηρετεί αλλά καθόλου ξεπερασμένη οργανωτικά και κατ’ επέκταση πολιτικά, με τους χειρισμούς της είτε μέσα από καλέσματα για απεργίες πυροτεχνήματα είτε μέσα από τη γενικότερη αντεργατική στάση της, στέκεται ως τροχοπέδι στον εργατικό αγώνα αποδιοργανώνοντας τις ταξικές αντιστάσεις. Επίσης,  οι συντονισμοί των πρωτοβάθμιων σωματείων σε πολλές περιπτώσεις χαρακτη-ρίζονται από πολιτικαντισμούς κομματικών φορέων  ενώ σε άλλες περιπτώσεις αρκούνται στον παραδο-σιακό ρόλο της διαμεσολάβησης ανάμεσα στον εργαζόμενο και το αφεντικό, αδυνατώντας να συνολικοποιήσουν την αντιπαράθεση. Με αυτόν τον τρόπο τα συνδικάτα απονευρώνονται, οι εργαζό-μενοι οδηγούνται στην παραίτηση, στην ηττοπάθεια και εν τέλει στην απουσία τους από κάθε τι που αφορά τις συνθήκες μέσα στις οποίες εργάζονται.

Ένα από τα κύρια ζητήματα που απασχολούν τους αγωνιζόμενους στον Ελλαδικό χώρο, κυρίως από την περίοδο που ακολούθησε την είσοδο της ελληνικής οικονομίας στους διεθνείς μηχανισμούς δανειοδότησης και την, ανεξαρτήτως πολιτικής διαχείρισης, τροχιά μνημονίων που έχει εισέλθει το κράτος, είναι η συλλογική απάντηση των από τα κάτω στην ολομέτωπη επίθεση κράτους και αφεντικών. Στην περίοδο αυτή θα πρέπει να αναδειχθούν δυνατότητες και προοπτικές με ιδιαίτερο ιστορικό βάρος και να δοκιμαστούν στην πράξη δομές αυτοοργάνωσης τόσο στους εργασιακούς χώρους όσο και στην κοινωνική ζωή. Η σχέση καταπιεστή – καταπιεζόμενου θα πρέπει να μπει στην συζήτηση μεταξύ συναδέλφων και η καλλιέργεια ταξικής συνείδησης από την μεριά των ριζοσπαστικότερων και συνειδητά αγωνιζόμενων κοινωνικών κομματιών πρέπει να είναι ένα από τα πρώτα στοιχήματα που θα κερδηθούν ώστε να μπορέσουμε να επανεκκινήσουμε τους ταξικούς αγώνες. Αφετέρου θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως η αποπροσανατολιστική και θολή “αντιμνημονιακή” κατεύθυνση του αγώνα δεν αρκεί για να πάρουμε πίσω όλα όσα μας κλέβουν από τον πλούτο που παράγουμε, πολλώ δε μάλλον δεν μπορεί να είναι κυρίαρχο πρόταγμα αγώνα και μια καλή συνειδητή αρχή για να καταφέρουμε να πάρουμε πίσω όλα όσα μας ανήκουν και να προχωρήσουμε στην κοινωνική αναδιανομή τους.

Ως συνέλευση, αντιλαμβανόμαστε πως το πεδίο που καλούμαστε να παρέμβουμε είναι σίγουρα δύσκολο και προβληματικό όχι μόνο λόγω της αποθράσυνσης των αφεντικών και τον πόλεμο που θα δεχθούμε από “ειδικούς” του συνδικαλισμού και πάτρωνες των εργατικών αγώνων, αλλά και λόγω των αποτελεσμάτων που έχουν επιφέρει και οι δύο μαζί στην κουλτούρα και την ψυχολογία του απλού εργαζομένου. Για αυτό και η συνειδητή μας επιλογή να εμπλακούμε στο εργασιακό πεδίο χρειάζεται επιμονή, υπομονή, αυτοδιάθεση και συνεχή ενασχόληση με τα εργασιακά θέματα. Να μπορέσουμε να χαράξουμε τακτικούς σχεδιασμούς και να στοχεύουμε ψηλά μαθαίνοντας από τα λάθη μας, συζητώντας μεταξύ μας, προωθώντας και εδαφικοποιώντας τα προτάγματα της αντίστασης, της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, μεταξύ άλλων, και στο εργασιακό πεδίο.

Τα προτάγματα της αντίστασης – αυτοοργάνωσης- αλληλεγγύης για μας δεν μπορούν παρά να σημαίνουν την αντίληψή μας για το παρόν και τους στόχους μας για το μέλλον. Μέσα από την άρνησή μας για κάθε μηχανισμό χειραγώγησης οι εργαζόμενοι και άνεργοι να πάρουμε τον αγώνα στα χέρια μας. Η Συνέλευση αγωνιζόμενων εργατών/τριών, ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων επιδιώκει να αποτελέσει έναν πόλο ταξικής πάλης στην πόλη της Πάτρας επιχειρώντας να συσπειρώσει αγωνιζόμενους που έχουν βρεθεί μαζί στο παρελθόν σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Αδιαπραγμάτευτος στη λειτουργία της είναι ο οριζόντιος, αντι-ιεραρχικός και αντιθεσμικός της χαρακτήρας. Με βάση συνδιαμορφωμένους κανόνες που όλοι από κοινού θα αποδεχόμαστε αφήνοντας στην άκρη μικροπολιτικά, εγωιστικά ή παραγοντίστικα φαινόμενα που δεν αποκλείεται να βρούμε μπροστά μας, επιδιώκουμε σταθερές σχέσεις συναδελφικότητας και αλληλεγγύης μεταξύ των μελών της συνέλευσης. Μια αλληλεγγύη που δεν θα βασίζεται στη «φιλανθρωπία» για τον συνάνθρωπο αλλά στο έμπρακτο ενδιαφέρον για τη θέση στην οποία βρίσκεται.

Η διαμόρφωση ταξικής συνείδησης και συνδικαλιστικής κουλτούρας των από τα κάτω, η στήριξη συναδέλφων που αντιμετωπίζουν πρόβλημα στον χώρο δουλειάς τους, η αλληλεγγύη σε εργατικούς αγώνες που ήδη εξελίσσονται, η ανάδειξη των εργασιακών μας δικαιωμάτων παρεμβαίνοντας στους χώρους δουλειάς και η σύνδεση με άλλους αγώνες στην Πάτρα και πανελλαδικά εκφράζοντας την αλληλεγγύη της μέσα από μια ταξική διάσταση, αποτελούν βασικά επίδικα της συνέλευσης. Απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, συνεχής αγώνας για μια κοινωνία χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για μια κοινωνία που τις ζωές μας θα ορίζουμε εμείς οι ίδιοι.

 

Η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ

 

Συνέλευση Αγωνιζόμενων Εργατών/τριών– Σ.Α.Ε

Πάτρα, Απρίλης 2016

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΑΞΙΚΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ

Ένα από τα κύρια ζητήματα που απασχολούν τους αγωνιζόμενους στον Ελλαδικό χώρο, κυρίως από την περίοδο που ακολούθησε την είσοδο της ελληνικής οικονομίας στους διεθνής μηχανισμούς δανειοδότησης και την − ανεξαρτήτως πολιτικής διαχείρισης − τροχιά μνημονίων που έχει εισέλθει το κράτος, είναι η συλλογική απάντηση των από τα κάτω στην ολομέτωπη επίθεση κράτους και αφεντικών.

Ένας από τους πυλώνες της επίθεσης των κυρίαρχων, στην προσπάθεια μετασχηματισμού συνολικά της κοινωνίας για την ολοκληρωτική καθυπόταξης της και τον πλήρη έλεγχο της, είναι η σε κάθε επίπεδο αλλαγή της σχέσης μεταξύ εργαζόμενων-αφεντικών, δηλαδή της σχέσης και της φύσης της μισθωτής εργασίας,  με τελικό στόχο την μεγαλύτερη αρπαγή πλούτου από εμάς που τον παράγουμε και την συσσώρευση του σε ολοένα και λιγότερα − κατά βάση μονοπωλιακά − χέρια.

Το χρονικό σημείο που βρισκόμαστε σήμερα μπορεί να φαίνεται και να είναι βάρβαρο, με βάση όλες τις εργασιακές αλλαγές που συντελούνται, όμως στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο από κλιμάκωση της επίθεσης των αφεντικών απέναντι στην εργατική τάξη. Η κλιμάκωση αυτή που βιώνουμε σήμερα δεν είναι προϊόν απλά και μόνο της μνημονιακής περιόδου, στην οποία έχει επισήμως εδώ και μερικά χρόνια μπει το κράτος. Η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων επιχειρείται μεθοδευμένα και σταθερά εδώ και δεκαετίες, από την προ μνημονίου εποχή, όταν το κράτος ήταν σε πορεία μεταρρυθμίσεων, και με βάση την ρητορική των εκάστοτε διαχειριστών του.

“Μεταρρυθμίσεις” που κυρίως με ταξική αντίσταση και πλατιά πάλη ακυρώθηκαν ή στρογγυλεύτηκαν, όπως την εποχή διακυβέρνησης ΝΔ-Μητσοτάκη και στην συνέχεια κατά την περίοδο διακυβέρνησης  ΠΑΣΟΚ-Σημίτη∙ η κάθε μία με τον δικό της τρόπο ως προς την επιβολή, αλλά κατ’ ουσίαν με ίδια στόχευση, την εργατική τάξη. Τα ταξικά συμφέροντα δεν θίχτηκαν με την εφαρμογή των μνημονίων, αλλά οι ταξικές κατακτήσεις  αιώνων παλεύεται εδώ και χρόνια να παρθούν πίσω και οι εργασιακές σχέσεις να αλλάξουν. Οπότε μια αποπροσαναλοτιστική και θολή “αντιμνημονιακή” κατεύθυνση του αγώνα δεν αρκεί για να πάρουμε πίσω όλα όσα μας κλέβουν από τον πλούτο που παράγουμε, πολλώ δε μάλλον δεν μπορεί να είναι κυρίαρχο πρόταγμα αγώνα και μια καλή συνειδητή αρχή για να καταφέρουμε να πάρουμε πίσω όλα όσα μας ανήκουν και να προχωρήσουμε στην κοινωνική αναδιανομή τους.

Βασικός βραχίονας χειραγώγησης και κατευνασμού της εργατικής τάξης που έπαιξε πολλαπλούς ρόλους στην κατεύθυνση της ταξικής ειρήνης ήταν και είναι οι συνδικαλιστικές ελίτ. Κομματικά όργανα που μέσα από γραφειοκρατικούς μηχανισμούς έχουν διαμορφώσει μια συνθήκη απαξίωσης συλλήβδην του συνδικαλισμού παραμορφώνοντας τα προτάγματα του ταξικού αγώνα, απονεκρώνοντας τα συνδικάτα,  οδηγώντας τους εργαζόμενους στην παραίτηση, στην ηττοπάθεια και εν τέλει στην απουσία τους από κάθε τι που αφορά τις συνθήκες μέσα στις οποίες εργάζονται.

Η σχέση καταπιεστή-καταπιεζόμενου θα πρέπει να μπει στην συζήτηση μεταξύ συναδέλφων και η καλλιέργεια ταξικής συνείδησης από την μεριά των ριζοσπαστικότερων και συνειδητά αγωνιζόμενων κοινωνικών κομματιών πρέπει να είναι ένα από τα πρώτα στοιχήματα που θα κερδηθούν ώστε να μπορέσουμε να επανεκκινήσουμε τους ταξικούς αγώνες.

Το πεδίο στο οποίο καλούμαστε να παρέμβουμε είναι σίγουρα δύσκολο και προβληματικό όχι μόνο λόγω της αποθράσυνσης των αφεντικών και τον πόλεμο που θα δεχθούμε από “ειδικούς” του συνδικαλισμού και πάτρωνες των εργατικών αγώνων, αλλά και λόγο των αποτελεσμάτων που έχουν επιφέρει και οι δύο μαζί στην κουλτούρα και την ψυχολογία του απλού εργαζόμενου. Για αυτό και η συνειδητή μας επιλογή να εμπλακούμε στο εργασιακό πεδίο χρειάζεται επιμονή, υπομονή, αυτοδιάθεση και συνεχή ενασχόληση με τα εργασιακά θέματα. Να μπορέσουμε να χαράξουμε τακτικούς σχεδιασμούς και να στοχεύουμε ψηλά μαθαίνοντας από τα λάθη μας, συζητώντας μεταξύ μας, προωθώντας και εδαφικοποιώντας τα προτάγματα της αντίστασης, της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης -μεταξύ άλλων- και στο εργασιακό πεδίο.

Η πρόταση για την δημιουργία «Συμβουλίου Αγωνιζόμενων Εργατών/τριων» αφορά κάθε εργαζόμενο/η ή άνεργο/η στον ιδιωτικό ή δημόσιο τομέα − ανεξαρτήτως κλάδου − που ζει και δραστηριοποιείται στην Πάτρα. Το ΣΑΕ  με βάση αυτή την πρωτοβουλία επιδιώκει να αποτελέσει έναν πόλο ταξικής πάλης στην πόλη της Πάτρας και επιχειρεί να συσπειρώσει αγωνιζόμενους που έχουμε βρεθεί μαζί στο παρελθόν σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Αδιαπραγμάτευτος στη λειτουργία του θα είναι ο οριζόντιος, αντι-ιεραρχικός και εξωθεσμικός του χαρακτήρας. Θα έχει μορφή και δομή  “άτυπου σωματείου βάσης”, και αυτό γιατί  δεν θέλει να αποτελέσει μια συνέλευση μονοθεματικού και πρόσκαιρου χαρακτήρα αλλά να δημιουργηθούν οι σταθερές σχέσεις συναδελφικότητας μεταξύ των μελών του με βάση συνδιαμορφωμένους κανόνες που όλοι από κοινού θα αποδεχόμαστε αφήνοντας στην άκρη μικροπολιτικά, εγωιστικά ή παραγοντίστικα φαινόμενα που δεν αποκλείεται να βρούμε μπροστά μας.

Πέρα από τη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης και συνδικαλιστικής κουλτούρας των από τα κάτω, το ΣΑΕ θα πρέπει να σταθεί δίπλα σε συναδέλφους που αντιμετωπίζουν πρόβλημα στον χώρο δουλειάς τους, να σταθεί αλληλέγγυο σε εργατικούς αγώνες που ήδη εξελίσσονται, να αναδείξει τα εργασιακά μας δικαιώματα παρεμβαίνοντας στους χώρους δουλειάς, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μαζικοποίησής του ώστε να προκύψει δυνατότητα να δημιουργηθούν στο μέλλον νέα συμβούλια ανά κλάδο (έτσι ώστε η πίεση στα κλαδικά σωματεία μέσω του αντιπαραθετικού μας λόγου ως προς αυτά να είναι ακόλουθη με τα προτάγματά μας και πειστικη στους  εργαζόμενους), να φτιάξει επιχειρησιακά σωματεία, όπου αυτό είναι δυνατόν, και τέλος να συνδεθεί με άλλους αγώνες στην Πάτρα και πανελλαδικά εκφράζοντας την αλληλεγγύη του μέσα από μια ταξική διάσταση στην κατεύθυνση του συνεχούς αγώνα για μια κοινωνία χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο∙ για μια κοινωνία που τις ζωές μας θα ορίζουμε εμείς οι ίδιοι.

Στις συναντήσεις για τη δημιουργία του ΣΑΕ θα μπορέσουμε να ανταλλάξουμε σκεπτικά και να καταγράψουμε συλλογικά τους όρους δημιουργίας του και την τελική μορφή του∙ ακόμα, θα υπάρξει και θα τοποθετηθεί πιο σαφές πλαίσιο πέρα από αυτό το κείμενο καλέσματος.

Το παρών κείμενο δεν είναι προς δημοσίευση, η διακίνηση του  χέρι με χέρι είναι επιθυμητή.

 

-Η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

-ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ ΤΗΣ ΛΑΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΑΝΩ ΠΟΛΗΣ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 13 ΦΛΕΒΑΡΗ 17.00μμ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ¨ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ/ΤΡΙΩΝ¨